Αριθμός 1780/2017
 
 ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
 
 ΤΜΗΜΑ Β'
 
 Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 22 Απριλίου 2015, με την εξής σύνθεση: Ν. Μαρκουλάκης, Σύμβουλος της Επικρατείας, Προεδρεύων, σε αναπλήρωση του Προέδρου του Τμήματος και της αναπληρώτριας Προέδρου, που είχαν κώλυμα, Ι. Γράβαρης, Hp. Τσακόπουλος, Σύμβουλοι, Κ. Λαζαράκη, Μ. Σταματοπούλου, Πάρεδροι. Γραμματέας η Κ. Κεχρολόγου.
 
 Για να δικάσει την από 23 Φεβρουαρίου 2009 αίτηση: του Προϊσταμένου Δ.Ο.Υ. Φ.Α.Ε. Πειραιά, ο οποίος παρέστη με την Γεωργία Μπουρδάκου, Πάρεδρο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους,
 
 κατά της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία "...", που μετονομάσθηκε σε «...», που εδρεύει στην ... (οδός ... αρ. ...), η οποία παρέστη με τον δικηγόρο Σπυρίδωνα Μαράτο (A.M. 6564), που τον διόρισε με ειδικό πληρεξούσιο.
 
 Με την αίτηση αυτή ο αναιρεσείων Προϊστάμενος επιδιώκει να αναιρεθεί η υπ' αριθμ. 1972/2007 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά.
 
 Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως της εισηγήτριας, Παρέδρου Μ. Σταματοπούλου.
 
 Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε την εκπρόσωπο του αναιρεσείοντος Προϊσταμένου, η οποία ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση και τον πληρεξούσιο της αναιρεσίβλητης εταιρείας, ο οποίος δήλωσε αλλαγή επωνυμίας της αναιρεσίβλητης εταιρείας σε «...» και στη συνέχεια ζήτησε την απόρριψή της.
 
 Μετά τη δημόσια συνεδρίαση το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη σε αίθουσα του δικαστηρίου κ α ι
 
 Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα
 
 Σκέφθηκε κατά τον Νόμο
 
 1. Επειδή, για την άσκηση της κρινόμενης αίτησης δεν απαιτείται, σύμφωνα με τον νόμο, να καταβληθεί παράβολο.
 
 2. Επειδή, με την αίτηση αυτή, η οποία ασκήθηκε στις 4.3.2009 και για την οποία κατατέθηκε εμπροθέσμως η προβλεπόμενη στο άρθρο 12 του ν. 2298/1995 (Α' 62) γνωμοδότηση του Ν.Σ.Κ., ζητείται η αναίρεση της 1972/2007 απόφασης του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά. Με την εν λόγω απόφαση, η οποία εκδόθηκε κατόπιν παραπομπής της υπόθεσης με την 3931/2003 αναιρετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, έγινε δεκτή έφεση της αναιρεσίβλητης -ήδη μετονομασθείσας σε «...»- και, αφού εξαφανίσθηκε η 3820/1996 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Πειραιά, εκδικάσθηκε στη συνέχεια προσφυγή της και ακυρώθηκε η τεκμαιρόμενη άρνηση του Προϊσταμένου της Δ.Ο.Υ. Φορολογίας Ανωνύμων Εταιρειών (Φ.Α.Ε.) Πειραιά να δεχθεί ετπφύλαξή της στην δήλωση φορολογίας εισοδήματος, οικονομικού έτους 1995, σχετικά με την φορολόγηση, με συντελεστή 35% και όχι 40%, των κερδών από την λειτουργία του εγκατεστημένου στην Ελλάδα υποκαταστήματος της.
 
 3. Επειδή, κατά το άρθρο 5 του ν. 2944/2001 (Α' 222), που ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο, «Δεν επιτρέπεται η άσκηση αιτήσεως αναιρέσεως όταν το ποσό της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι κατώτερο από δύο εκατομμύρια (2.000.000) δραχμές» [5.900 €]. Εν προκειμένω, όπως προκύπτει από το συνημμένο στο αναιρετήριο έγγραφο της Δ.Ο.Υ. ΦΑΕ Πειραιά, το ποσό της διαφοράς ανέρχεται σε 326.841,70 ευρώ. Συνεπώς, η κρινόμενη αίτηση ασκείται, και από της απόψεως αυτής, παραδεκτώς.
 
 4. Επειδή, από την αναιρεσιβαλλομένη απόφαση, σε συνδυασμό με τα λοιπά διαδικαστικά έγγραφα, προκύπτουν τα εξής: Η αναιρεσίβλητη, αλλοδαπή (ολλανδική) ανώνυμη ασφαλιστική εταιρεία με υποκατάστημα στην ημεδαπή, στην δήλωσή της φορολογίας εισοδήματος οικονομικού έτους 1995 περιέλαβε επιφύλαξη, με την οποία, επικαλούμενη την συνταγματική αρχή της φορολογικής ισότητας, ζήτησε τα κέρδη της από την λειτουργία του εν Ελλάδι υποκαταστήματος της να φορολογηθούν με συντελεστή 35%, δηλαδή με τον συντελεστή που προβλέπεται για τις ημεδαπές ανώνυμες ασφαλιστικές εταιρείες, και όχι με τον ανώτερο συντελεστή 40%, που προβλέπεται για τις αλλοδαπές εταιρείες εν γένει καθώς και για τις ημεδαπές ανώνυμες εταιρείες, οι μετοχές των οποίων κατά την λήξη της διαχειριστικής περιόδου είναι ανώνυμες μη εισηγμένες στο Χρηματιστήριο (βλ. περ. α και β της παρ. 1 του άρθρου 109 του ν. 2238/1994). Η επιφύλαξη αυτή απορρίφθηκε, όπως και η σχετική προσφυγή της αναιρεσίβλητης, η έφεσή της όμως έγινε δεκτή με την 550/2001 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά. Η τελευταία αυτή απόφαση αναιρέθηκε με την 3931/2003 απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας και η υπόθεση παραπέμφθηκε στο δικάσαν διοικητικό- εφετείο, προκειμένου αυτό να εφαρμόσει τον χαμηλότερο συντελεστή 35% εάν αποδειχθεί ότι οι μετοχές της αναιρεσίβλητης, κατά την λήξη της ένδικης διαχειριστικής περιόδου, ήταν είτε ονομαστικές είτε εισηγμένες σε Χρηματιστήριο κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το δικάσαν διοικητικό εφετείο, το οποίο επιλήφθηκε της υποθέσεως μετά την ως άνω αναίρεση, εξέδωσε την ήδη προσβαλλόμενη απόφαση, με την οποία, αφού έλαβε υπόψη του το «νομίμως» προσκομισθέν από την αναιρεσίβλητη -σε εκτέλεση της προδικαστικής του απόφασης 2285/2005- από 17.10.2006 πιστοποιητικό του ..., αστικού συμβολαιογράφου στο Άμστερνταμ, «αρμόδιου για την έκδοση του πιστοποιητικού αυτού κατά το ολλανδικό δίκαιο, με το οποίο ο ανωτέρου βεβαιώνει μετά από προσωπική εξέταση δική του ότι οι μετοχές της ανωτέρω εταιρείας, κατά τον κρίσιμο χρόνο, ήταν ονομαστικές», κατέληξε στην κρίση ότι τα κέρδη του υποκαταστήματος της αναιρεσίβλητης πρέπει να φορολογηθούν με τον χαμηλότερο συντελεστή 35%. Κατόπιν αυτού, διέταξε να επιστραφεί στην αναιρεσίβλητη, νομιμοτόκως «μετά την πάροδο εξαμήνου από την πρώτη του μήνα του επομένου της υποβολής της σχετικής δήλωσής» της, το ποσό φόρου που αυτή κατέβαλε αχρεωστήτως.
 
 5. Επειδή, με την κρινόμενη αίτηση προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι πλημμελώς αιτιολογημένη, διότι το δικάσαν δικαστήριο έλαβε υπόψη το πιστοποιητικό που προσκόμισε η αναιρεσίβλητη, χωρίς να διαπιστώσει αιτιολογημένα την συνδρομή των προϋποθέσεων του αλλοδαπού δικαίου που διέπουν την έκδοσή του. Ο λόγος αυτός είναι απορριπτέος ως αβάσιμος, διότι το διοικητικό εφετείο βεβαίωσε, κατ' αρχήν αιτιολογημένα, ότι το ανωτέρω πιστοποιητικό εκδόθηκε από τον αρμόδιο κατά το ολλανδικό δίκαιο αστικό συμβολαιο-γράφο, δεν προβάλλεται δε ότι τούτο είχε αμφισβητηθεί από τό Δημόσιο, ώστε να απαιτείται ειδικότερη αιτιολογία. Περαιτέρω, προβάλλεται ότι το δικάσαν εφετείο όφειλε να βεβαιώσει ότι το εν λόγω πιστοποιητικό προσκομίσθηκε συνοδευόμενο από μετάφραση, επικυρωμένη από το Υπουργείο Εξωτερικών ή από αρμόδιο κατά το νόμο όργανο. Ο λόγος αυτός πρέπει επίσης να απορριφθεί ως αβάσιμος, διότι το δικάσαν δικαστήριο, δεχόμενο με την προσβαλλόμενη απόφασή του ότι η προσκόμιση του επίμαχου ξενόγλωσσου πιστοποιητικού έγινε «νομίμως», εννοεί ότι τηρήθηκαν τα προβλεπόμενα από τις σχετικές διατάξεις του άρθρου 172 του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας (ν. 2717/1999, Α' 97), το δε αναιρεσείον Δημόσιο δεν προβάλλει ότι στην δίκη ενώπιον του δικάσαντος εφετείου είχε αμφισβητήσει ότι τηρήθηκαν οι διατάξεις αυτές, ώστε να απαιτείται ειδικότερη σκέψη.
 
 6. Επειδή, ο λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλεται ότι έσφαλε το δικάσαν δικαστήριο, δεδομένου ότι ως αφετηρία της έντοκης επιστροφής του αχρεωστήτως καταβληθέντος ποσού φόρου έπρεπε να κριθεί, κατά το αναιρεσείον Δημόσιο, η πάροδος εξαμήνου από την κοινοποίηση της προσβαλλόμενης εφετειακής απόφασης στην φορολογική αρχή, πρέπει να απορριφθεί ως νόμω αβάσιμος. Και τούτο διότι, όπως έχει κριθεί με την απόφαση 2190/2014 της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας, ως χρονικό σημείο έναρξης της τοκοφορίας, σε περίπτωση επιστροφής αχρεωστήτως καταβληθέντος φόρου, λαμβάνεται υπόψη ο χρόνος άσκησης της προσφυγής.
 
 7. Επειδή, μη προβαλλομένου άλλου λόγου αναιρέσεως, η κρινόμενη αίτηση είναι απορριπτέα στο σύνολο της.
 
 Διά ταύτα
 
 Απορρίπτει την αίτηση.
 
 Επιβάλλει σε βάρος του Δημοσίου την δικαστική δαπάνη της αναιρεσίβλητης, η οποία ανέρχεται σε τετρακόσια εξήντα (460) ευρώ.
 
 Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου 2015 και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 3ης Ιουλίου 2017.
 
 
 Η Πρόεδρος του Β' Τμήματος
 Ε. Σάρπ
 
 Ο Γραμματέας του Β' Τμήματος
 Ι. Μητροτάσιος